Мы маўчым, мы зацята маўчым.
Нашы душы аблытала плесень...
А на поўдзень — краіна Начы,
і гурган сёння сімвал Палесся.

Ды адчай немагчыма схаваць,
як душу не ачысціць нідзе...
Мне Радзіму да скону шукаць
па сцяжыне, што з ночы вядзе.

Беларусь, мая хворая маці,
са слязою Сажа на шчацэ
ў парваным чарнобыльскім плацці
пачарнелым Сусветам брыдзе...

Трыццаць манет за здраду.
Трыццаць — за чорны лёс.
Трыццаць — такую плату
смерцю спазнаў Хрыстос.

Трыццаць рублёў — не болей.
Трыццаць — не менш за іх.
Столькі каштуе доля
палешукоў маіх.

Докуль — ніхто не знае —
сніць дамавіне цвік...
Гэта народ карае
страшны Іудаў лік.