На захадзе сонца на ўзгорку паўстала фігура.
Адна з яе рук утрымоўвае дзіўныя шалі,
другая сціскае кап’ё з нержавеючай сталі.
Істота маўчыць і з гары пазірае панура.

Балоты з лясамі хаваюць абшары ад люду,
дажджы зіхацяць над абсягам жалобных пасёлкаў.
У цемры знянацку ўзнікаюць начныя вясёлкі
адтуль, з той зямлі, што цяжарная жудасным брудам.